มีหลายคนเคยบอกฉันว่า “ดูไม่เหมือนคนป่วยเลย” ทุกครั้งที่ได้ยินคำนี้ มันทำให้หัวใจฉันชุ่มชื่นอยู่ตลอดเวลา มีแรงและกำลังใจการก้าวเดินบนถนนสายฝันทุกๆเส้นที่เลือกเดินตลอดมา
เมื่อเวลามันผ่านไปเราก็ต้องยอมรับในพยาธิสภาพของร่างกาย ว่ามันย่อมเสื่อมไปตามกาลเวลาและการดำเนินของโรค แม้ที่ผ่านมาต้องสร้างภูมิคุ้มกันให้ตัวเอง สร้างกำลังใจให้ตัวเองให้มีแรงและพลังในการตามให้ด้านดีๆให้กับชีวิต แต่ความรู้สึกของผู้ป่วยเรื้อรังระยะสุดท้ายทุกคน คงปฏิเสธไม่ได้ ณ จุดหนึ่งที่รู้สึกสับสน วุ่นวาย ว่าต่อจากนี้ไปเราจะใช้ชีวิตอย่างไร ที่จะทำให้คนรอบข้างที่เรารัก และรักเราเป็นภาระ หรือเดือดร้อนน้อยที่สุดจากการเจ็บป่วยของเรา
ทุกวันนี้พยายามบอกตัวเองอยู่ตลอดเวลาว่า “เราต้องเดินต่อไปข้างหน้าได้ ด้วยตัวของตัวเอง ถ้าเราอดทน” ไม่ว่าพรุ่งนี้จะเป็นอย่างไร ขอแค่วันนี้ได้ทำในสิ่งที่ดีๆเพื่อตัวเองและคนรอบข้างก็พอ ฝั่งฝันจะจบลงที่ตรงไหนก็คงต้องยอมรับมัน
ขอบคุณ “โรค” ที่ทำให้ได้เรียนรู้จักกับคำว่า “เจ็บปวด” “อดทน” และ “เข้มแข็ง”
ขอบคุณ “โรค” ที่ทำให้ฉันได้เรียนรู้ว่า “ชีวิตนี้มันมีค่ามากเพียงใด”
ขอบคุณ “โรค” ที่ทำให้ฉันได้ใช้ “ช่วงเวลาที่เหลืออยู่อย่างมีคุณค่ามากที่สุด”
ขอบคุณ “โรค” ที่ทำให้ฉันได้เรียนรู้ว่าช่วงเวลาของการเป็นผู้ป่วยเรื้อรังระยะสุดท้ายมันเป็นอย่างไร
จากวันนี้ไปฉันจะก้าวเดินผ่านทุกสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นด้วยสติ และหวังว่า โรคเรื้อรังที่อาศัยอยู่ในตัวฉัน จะให้ประสบการณ์ที่ดีในการใช้ชีวิต และเรียนรู้กันและกันต่อไปอีกนานๆ เพราะชีวิตยังมีด้านดีๆให้ตามหาอีกมากมาย หวังแค่เพียงวันนี้เราจะอยู่ร่วมกันและต่อสู้ไปด้วยกันอย่างมีความสุขก็พอ จะขอใช้ช่วงเวลาทั้งหมดที่เหลือที่มี สร้างสรรค์สิ่งดีๆเพื่อสังคมต่อไป
